Wszystko się zaczęło listopadowego poranka.
Uniosła się nad poduszkę głowa matki.
Pokazała ciało matce pielęgniarka.
Ojciec wbiegł po schodach trzymając kwiatki.
Brat czekał już w domu. Rodzina szczęśliwa.
Drugi syn na świecie dodaje męskości,
Kiedyś będzie z tego powodu stypa
Tymczasem pretekst do przyjęcia gości.
Jest miasto. Duże miasto. Wielkie miasto.
Pełno ludzi. Jest tam ciasno. Hałas maszyn
raz usypia a raz budzi.
Jest szpital. Ciemny szpital. Duże okna
W starym stylu. Tam łóżko i łóżeczko
A w nim ja bawię się piłeczką.
Stoję teraz na stopniach po których ojciec wbiegał.
Poręcz przekrzywiona w paru miejscach wyrwa.
Linia kabli wyszarpniętych z sufitu przebiega
Tuż nad moja głową. Między nami minimalna przerwa.
Na szczęście elektrownia odłączyła dawno prąd
Nie zostanie w tym momencie po mnie swąd
Nie zginę w miejscu, w którym urodziłem się
Będę starał się jeszcze trochę w życiu znieść.
W sali porodowej na złom poszły łóżka,
Na ścianach w różnym stylu napisy flamastrem.
Wtem! Przefrunął nietoperz!...może tylko muszka
( często myli się gówno z alabastrem)
Jest miasto. Duże miasto. Wielkie miasto.
Pełno ludzi. Jest tam ciasno. Hałas maszyn
raz usypia a raz budzi.
Jest szpital. Ciemny szpital. Duże okna
W starym stylu. Tam łóżko i łóżeczko
A w nim ja ciągle bawię się piłeczką.
Każdy obraz wciskający się pod wilgotne oczy
Trafia mnie dokładnie w oba jądra.
Zdewastowany szpital w rymie z życiem kroczy
Moczy sen i dzień wita mokra kołdra.
Wszedłem tu w nocy przypadkiem bez latarki
Niespodziewanie jak zjawiłem się na świecie.
Otwarty w umyśle plik z dźwiękiem koparki
Moje myśli uciska wierci, trzęsie, gniecie.
Zaraz przeznaczony będzie do rozbiórki.
Wczołgają się dźwigi, inne urządzenia, walce.
Postawią dla ekip blaszane komórki,
Architekt wytyczy nowy zarys wskazującym palcem.
Czy tak samo moje życie się cudownie zmieni?
Odblaskowe hełmy robotników wejdą w moje ciało?
Odkują z poszarpanych mysli chore cienie czerni?
Czy czasu już mi nie zostało za mało?
Gdzie z dziury wyszedłem szpital zrujnowany,
Czy zrównany z ziemią nie wciągnie w dół z sobą?
Czy architekci też dla mnie posiadają plany?
Chciałbym przecież też odżyć zupełnie na nowo
Jest miasto. Duże miasto. Wielkie miasto.
Pełno ludzi. Jest tam ciasno. Hałas maszyn
raz usypia a raz budzi.
Jest szpital. Ciemny szpital. Duże okna
W starym stylu. Tam pusto. Jest noc.
W niej ja. We mnie coś.
Znalazłem w kieszeni zapałek pudełko
A w kącie izby przyjęć stary denaturat
Spod nóg pierzchnął spłoszony czarno-biały kot
Po chwili ogniem zajęła się cała struktura.
Jest miasto. Duże miasto. Wielkie miasto.
Pełno ludzi. Jest tam ciasno. Hałas maszyn
raz usypia a raz budzi.
Jest szpital. Jasny szpital. Płoną okna
W rzymskim stylu.
Ja ukryty w tłumie gapiów
kontempluję swój wyrób.
---------------------------------------------------------------------------------------
english: HELENA WOLF HOSPITAL ( translation: Alicja Grabarczyk)

Everything started on one November morning.
Mother raised her head above the pillowcase.
The nurse showed mother the body.
Holding flowers, father ran up the stairs.
Brother was waiting at home. The family is happy.
Birth of the second son is masculinising.
One day it will be a reason for a wake,
meanwhile it is an excuse for inviting guests.

There's a city. A big city. A great city.
Lots of people. There's a crowd.
Noise of the machines puts to sleep, or wakes you up.
There's a hospital. A dark hospital. Big antique windows.
There's a bed and there's a crib,
and there I am, playing with a ball in it.

Now I am standing on the stairs father ran up.
A crooked banister, a breach here and there.
A line of cables pulled out of the ceiling
runs right above my head. A small gap between us.
Luckily the electricity was shut off long ago.
I will not be reduced to smell of burning now.
I will not die in the place where I was born.
I will try to bear life's burdens some more.
The beds from delivery room have been scrapped
On the walls writings in different styles made with a marker.
Then suddenly! A bat! ...or perhaps just a fly
(it is easy to mistake shit for alabaster)

There's a city. A big city. A great city.
Lots of people. There's a crowd.
Noise of the machines puts to sleep or wakes you up.
There's a hospital. A dark hospital. Big antique windows.
There's a bed and there's a crib
And there I am, still playing with a ball in it.

Every image forcing itself under my moist eyes
Hits directly in my two testes.
Desolate hospital rhymes with life
Wets my dream and a new day is greeted by a wet duvet.
I came here at night by chance, without a torch
As unexpectedly as when I came into the world.
Open file with a sound of excavator in my head
Pinches my thoughts, drills, shakes, squeezes them.
Soon it will be earmarked for demolition.
Cranes will crawl in with other gear, with rollers
They will built tin closets for the workers
Architect will draw a new outline with his index finger.
Will my life change miraculously with it?
Will the workmen's reflective helmets enter my body
and chip off from ragged thoughts the sick shadows of darkness?
Do I still have enough time?
Where I left the hole, a ruined hospital,
turned into rubble and ashes, will it drag me down?
Do the architects have plans for me as well?
After all, I too would like to get a new lease of life.

There's a city. A big city. A great city.
Lots of people. There's a crowd.
Noise of the machines puts to sleep or wakes you up.
There's a hospital. A dark hospital. Big antique windows.
It is empty. It is night
I am there with something inside.

I found a box of matches in my pocket
And some old SD alcohol in emergency room corner.
A frightened black and white cat scampered between my legs
A few seconds later the whole construction was in flames.
There's a city. A big city. A great city.
Lots of people. There's a crowd.
Noise of the machines puts to sleep or wakes you up.
There's a hospital. A bright hospital.
Roman-style windows are burning down.
Hidden among the onlookers
I contemplate on what I have done.